Η λέξη κατάθλιψη συχνά αλλοιώνεται και παίρνει για τον καθένα μια διαφορετική σημασία. Ορισμένοι χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη για να εκφράσουν μια περαστική μελαγχολία, μια θλίψη.
Οι έφηβοι που παρουσιάζουν συχνά αυτή την κατάσταση (που θα ήταν καλύτερα να ονομάζουμε καταθλιπτικότητα) εξακολουθούν, παρά την πλήξη τους, τις σχολικές, οικογενειακές και φιλικές δραστηριότητες χωρίς να δίνουν τους εαυτούς τους σε αυτές. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κατάθλιψη πάρα μόνο εάν υπάρχει μια ανικανότητα για δράση, συνοδευόμενη από μια απαισιόδοξη θεώρηση του παρόντος και του μέλλοντος, φτάνοντας ως την μελαγχολία. Τα όρια λοιπόν είναι ασαφή και όλοι οι βαθμοί έντασης είναι πιθανόν να διαπιστωθούν, από μια μικρή καταθλιπτικότητα της Κυριακής ως το τελευταίο στάδιο που είναι και η μελαγχολία.
ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ
Η κατάθλιψη σημαίνει κάτι για τον έφηβο και οι γονείς μπορούν να τον βοηθήσουν. Αυτή η βοήθεια δεν του επιτρέπει πάντα να συνέρθει, αλλά σε κάθε περίπτωση, διατηρεί μέσα του την ελπίδα να βγει από την κατάθλιψη . Αυτό που λείπει από τον έφηβο με καταθλιπτικότητα είναι η εκτίμηση στον εαυτό του και η βεβαιότατα ότι οι άλλοι τον εκτιμούν. Η ανιδιοτελής αγάπη από την πλευρά των γονιών δεν αρκεί, πρέπει να τον βοηθήσουν να αναγνωρίσει τα θετικά του στοιχεία. Συχνά ξεχνούν να υπογραμμίσουν τις επιτυχίες του, έναν καλό βαθμό στο σχολείο, μια γενναιόδωρη πράξη, μια ενδιαφέρουσα πληροφορία. Μερικές φορές περιμένουν από αυτόν να γίνει αυτό που δεν μπόρεσαν αυτοί, κάνοντας του πια απαιτητικό από τον εαυτό του, ακόμα και όταν αυτοί δεν είναι από τον δικό τους.
Ο καταθλιπτικός έφηβος έχει πριν απ’ όλα ανάγκη να ανακατασκευάσει μια θετική εικόνα του εαυτού του. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν
Α) Προσπαθώντας να δουν μαζί του , μαζί με τους καθηγητές του, ποιες είναι οι προτιμήσεις, οι ικανότητές του, οι κλίσεις του.
Β) Πρέπει να δεχτούν ότι έχει ανάγκη από μεγαλύτερη ελευθερία, απ’ την συντροφιά των νέων της ηλικίας του και πολύ λιγότερο από εκείνη της οικογένειάς του. Αυτή η καινούργια ελευθερία μπορεί να δοθεί μέσα σε ένα πνεύμα εμπιστοσύνης.
Γ) Αφήνοντας τον να παίρνει τις ευθύνες του σύμφωνα με το δικό του μέτρο.
Δ) Ακούγοντάς τον χωρίς να τον κρίνουνε γρήγορα, χωρίς να κόβουνε τα "μεγάλα" του σχέδια, ακόμα και αν η λογική τους λέει πως δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Το όνειρο, η κατασκευή των σχεδίων είναι ένα κεφάλαιο πολύ απαραίτητο για αυτόν.
Οι γονείς έχουν το συναίσθημα πως θέλουν να κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους. Τους αγαπάνε, ασχολούνται με την εκπαίδευσή τους, κερδίζουν χρήματα για να τους κάνουν να ζήσουν. Δίνουν πολλά απ’ τον εαυτό τους και τους συμβαίνει καμιά φορά να υποφέρουν στην σκέψη πως αυτό δεν αναγνωρίζεται. Κι όμως, απασχολημένοι από τις έννοιες των ενήλικων, δεν τους μένει πολύς χρόνος και διαθεσιμότητα να τους ακούσουν πραγματικά, να τους δώσουν προσοχή. Και όμως αυτό είναι που περιμένει κάθε έφηβος από τους γονείς του.
Χριστίνα Κούρου
ΑΥ2
Οι έφηβοι που παρουσιάζουν συχνά αυτή την κατάσταση (που θα ήταν καλύτερα να ονομάζουμε καταθλιπτικότητα) εξακολουθούν, παρά την πλήξη τους, τις σχολικές, οικογενειακές και φιλικές δραστηριότητες χωρίς να δίνουν τους εαυτούς τους σε αυτές. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κατάθλιψη πάρα μόνο εάν υπάρχει μια ανικανότητα για δράση, συνοδευόμενη από μια απαισιόδοξη θεώρηση του παρόντος και του μέλλοντος, φτάνοντας ως την μελαγχολία. Τα όρια λοιπόν είναι ασαφή και όλοι οι βαθμοί έντασης είναι πιθανόν να διαπιστωθούν, από μια μικρή καταθλιπτικότητα της Κυριακής ως το τελευταίο στάδιο που είναι και η μελαγχολία.
ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ
Η κατάθλιψη σημαίνει κάτι για τον έφηβο και οι γονείς μπορούν να τον βοηθήσουν. Αυτή η βοήθεια δεν του επιτρέπει πάντα να συνέρθει, αλλά σε κάθε περίπτωση, διατηρεί μέσα του την ελπίδα να βγει από την κατάθλιψη . Αυτό που λείπει από τον έφηβο με καταθλιπτικότητα είναι η εκτίμηση στον εαυτό του και η βεβαιότατα ότι οι άλλοι τον εκτιμούν. Η ανιδιοτελής αγάπη από την πλευρά των γονιών δεν αρκεί, πρέπει να τον βοηθήσουν να αναγνωρίσει τα θετικά του στοιχεία. Συχνά ξεχνούν να υπογραμμίσουν τις επιτυχίες του, έναν καλό βαθμό στο σχολείο, μια γενναιόδωρη πράξη, μια ενδιαφέρουσα πληροφορία. Μερικές φορές περιμένουν από αυτόν να γίνει αυτό που δεν μπόρεσαν αυτοί, κάνοντας του πια απαιτητικό από τον εαυτό του, ακόμα και όταν αυτοί δεν είναι από τον δικό τους.
Ο καταθλιπτικός έφηβος έχει πριν απ’ όλα ανάγκη να ανακατασκευάσει μια θετική εικόνα του εαυτού του. Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν
Α) Προσπαθώντας να δουν μαζί του , μαζί με τους καθηγητές του, ποιες είναι οι προτιμήσεις, οι ικανότητές του, οι κλίσεις του.
Β) Πρέπει να δεχτούν ότι έχει ανάγκη από μεγαλύτερη ελευθερία, απ’ την συντροφιά των νέων της ηλικίας του και πολύ λιγότερο από εκείνη της οικογένειάς του. Αυτή η καινούργια ελευθερία μπορεί να δοθεί μέσα σε ένα πνεύμα εμπιστοσύνης.
Γ) Αφήνοντας τον να παίρνει τις ευθύνες του σύμφωνα με το δικό του μέτρο.
Δ) Ακούγοντάς τον χωρίς να τον κρίνουνε γρήγορα, χωρίς να κόβουνε τα "μεγάλα" του σχέδια, ακόμα και αν η λογική τους λέει πως δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Το όνειρο, η κατασκευή των σχεδίων είναι ένα κεφάλαιο πολύ απαραίτητο για αυτόν.
Οι γονείς έχουν το συναίσθημα πως θέλουν να κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους. Τους αγαπάνε, ασχολούνται με την εκπαίδευσή τους, κερδίζουν χρήματα για να τους κάνουν να ζήσουν. Δίνουν πολλά απ’ τον εαυτό τους και τους συμβαίνει καμιά φορά να υποφέρουν στην σκέψη πως αυτό δεν αναγνωρίζεται. Κι όμως, απασχολημένοι από τις έννοιες των ενήλικων, δεν τους μένει πολύς χρόνος και διαθεσιμότητα να τους ακούσουν πραγματικά, να τους δώσουν προσοχή. Και όμως αυτό είναι που περιμένει κάθε έφηβος από τους γονείς του.
Χριστίνα Κούρου
ΑΥ2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου